Zawsze odnajdę drzewa i kwiaty, i zioła.
I topole szumiące, i polne ścieżyny.
Nikt mi tych grusz na miedzy odebrać nie zdoła.
Odnajdę łąki bujne i żółte łubiny.
I wiatry porywiste, pachnące i mocne.
I szare nasze wody, i niebo północne.

Lecz biada tym, co serce zostawili w mieście,
Biada tym, którzy czołem do ruin przywarli.
Już nie ma tego miasta. A choć wrócą wreszcie,
Snuć się będą wśród żywych jak ludzie umarli
Albo błądzić jak ślepcy, targani udręką,
Wśród murów, których nie ma, z wyciągniętą ręką.

W ciemnych tajgach sybirskich, w kraju wiecznych mrozów
Czy w upałach pustynnych, czy w śniegu północy,
Czy za drutem kolczastym niemieckich obozów.
Jak wam się Ona, bracia, musi śnić po nocy,
Jeśli tu w domu cichym, pośród dobrych ludzi.
Dni zatruwa wspomnieniem, a nocą mnie budzi.
[Popiół i wiatr]